The Ghost Love: Two.

Character Ask? TUTAJ.

                                                                                                              
Głośna muzyka rozbrzmiewała po całym lokalu. Zagłuszała wszystko, wraz z myślami imprezujących. Palący w żyłach alkohol, rozlewający się po wnętrznościach. Odór alkoholu mieszał się wraz z zapachem nikotyny. Na początku był on mało odczuwalny lecz po piątej szklance whiskey wszystko odczuwa się ze zdwojoną siłą. Ten trunek powinien odciągać od problemów oraz rozmyśleń nad wszystkim co jest złe, a cieszyć się tym co jest dobre. Tylko, że ja Louis William Tomlinson jestem odmiennym człowiekiem i po wypiciu dołuję się jeszcze bardziej. Dodatkowo moja reputacja grzecznego geja legła w gruzach, po ostatniej akcji w łazience.

Nadal nie potrafiłem rozgryźć swojego zachowania, co mogło mnie pchnąć do takiego czynu? Sam z własnej woli zacząłem sobie walić konia? Przecież to chore. Akurat moim przypadku, nawet bardzo. Chwyciłem szklaneczkę pełną whiskey w dwa palce i zacząłem się jej przyglądać. Trzy kostki lodu, zimny trujący płyn. Wszystko tak dopasowane i w sumie po co to? Jesteś idiotą Boo, rozmyślasz o zawartości szklanego naczynia, zamiast zastanowić się nad sensem swojego dotychczasowego życia. Czy moje życie miało sens do tej pory? Czy jeszcze kiedykolwiek je znajdzie?

Szumiący natłok myśli dawał o sobie znać, imprezowiczów przybywało. Malik wciąż rządził w swoim królestwie a Nialler pozostawił mnie samego sobie. Wspaniale. Mruknąłem sam do siebie, po czym pozbierałem swój tyłek z krzesła przy barze i ruszyłem w stronę didżeja. 

- Malik, zabierz mnie do domu. - Powiedziałem stanowczo, próbując przedrzeć się przez głośną muzykę. 
- Tommo.. - poklepał mnie po obu policzkach. - nieźle się schlałeś. Czekaj tu na mnie. - Wyminął mnie i pobiegł w mniej znanym mi kierunku. Chyba poszedł po kogoś na zmianę. Wzruszyłem beznamiętnie ramionami i oparłem się o ścianę. Wszystko zaczęło wirować, a w żołądku miałem totalny bałagan. No Boo, jak mogłeś się sam do takiego stanu doprowadzić, co? Westchnąłem, robiąc kilka głębszych wdechów. Czułem jak powoli zaczynam osuwać się po zimnej ścianie. Zanim całkowicie straciłem przytomność ze światem, ujrzałem Horana przytulającego się do Zayn'a. Przeuroczy widok, po czym obydwoje podeszli do mnie i wzięli  pod ramiona. Naprawdę już nie miałem siły się ruszać. Upokarzający dzień.

- Pomóż mi go tam posadzić, sam nie dam rady! - blondynek tarmosił moim ciałem jak jakąś zabawką, niech tylko wytrzeźwieję, a naprawdę nie ręczę za siebie. Nie jestem taki ciężki, burknąłem sam do siebie pod nosem. - Niall, czemu go zostawiłeś? - wymamrotał z niezadowoleniem Mulat, wciskając moje zabite cielsko do auta. Gdy już skończył, wskoczył za kierownicę.
- Myślałem, że sobie poradzi. - spuścił głowę, w momencie gdy już zapiął mi pasy. - Przecież jest dużym chłopcem. - poczułem lekkie poklepywanie po ramieniu. Osunąłem głowę o drzwiczki auta, po tym jak blondynek je za mną zamknął. - Najwidoczniej nie na tyle dużym by mógł sam ze sobą pić. - skitował Malik, rzucając spojrzeniem w moją stronę.
- Słyszałeś Niallera, jestem dużym chłopcem. - wybełkotałem praktycznie niezrozumiale, nawet dla samego siebie. Kolejne już słowa chłopaków jakoś do mnie nie docierały, były jakby w innej części świata czy coś w ten deseń. Nie myślisz trzeźwo Tomlinson.

Przysnąłem na tylnych siedzeniach i czułem jak totalnie odpływam. Ciało które jest pełne tego trującego napoju nie jest przyjemnym doznaniem tak jak i nie manie władzy nad samym sobą. Zdecydowanie będę miał kaca.

...

Wygodne łóżko, milutkie łóżko. Moje myśli krążyły tylko i wyłącznie wokół ciepłego łoża. Spanie w aucie zdecydowanie nie należy do najwygodniejszych. Przetarłem zaspane oczy, gdy auto stanęło przed moim blokiem poczułem lekkie zawroty głowy. Spojrzałem na chłopaków którzy wpatrywali się we mnie tym swoim zabójczym wzrokiem. Wiem, mój drogi Ziall'u.. przejebałem sobie. Podniosłem się z siedzenia i zacząłem prowadzić wojnę z pasem bezpieczeństwa. Szlag. Ich spojrzenia wypalały we mnie dziurę na wylot, a żaden się ani nie pofatygował by mi pomóc. Warknąłem znacząco, nadal siłując się z tym diabelskim urządzeniem. 

- Pomóżcie mi.. - zacząłem wymachiwać rękoma, by skupić ich uwagę na zabezpieczeniu.
- Louis, jesteś dużym chłopcem. Poradzisz sobie, prawda? - ta ironia w jego głosie była tak wyczuwalna, że aż paliła w uszach. Zayn szybko znalazł się w drzwiach od tylnej części auta i pomógł mi z tym cholerstwem. Pokiwałem wdzięcznie głową i wysunąłem nogę za nogą z samochodu, co było bardzo złym pomysłem, bo nadal nie miałem dość siły by iść o własnych nogach. Tym prędzej wyrżnąłem całym ciałem na chodnik. Jakieś mało znane wyzwiska na samego siebie, wylatywały z moich ust jakbym wykuł je na pamięć, co nie uszło uwadze chłopakom i już po chwili słyszałem ich śmiechy. Czuję się upokorzony, kolejny raz. Podniesienie się z betonowej posadzki było nie lada wyzwaniem lecz wielce wielkoduszny Zayn, wciąż z szerokim uśmiechem, raczył mi pomóc i wraz z blondynkiem postanowili doprowadzić mnie do domu, a tam pozostawić samego sobie. Znowu chcieli mnie zostawić. Wywaliłem wargi, a do głowy przyszedł mi zabawny pomysł i zacząłem wydawać jakieś śmieszne dźwięki. Założę się, że wyglądało to przekomicznie. 

Nim się obejrzałem, cały roześmiany leżałem już w cieplutkim łóżku. Wsunąłem pierw prawą dłoń pod poduszkę, potem lewą i nadal się śmiejąc, nogami zacząłem przekopywać kołdrę i całe swoje łóżko. Jeszcze rano było ono tak ładnie pościelone. Louis jesteś idiotą. 

...

Czułem jakby ciepłe usta muskały delikatnie każdy skrawek mej skóry. Przyjemne dreszcze rozchodzące się przez całe ciało, sprawiały iż stawałem się coraz bardziej senny. Byłem na tyle nieprzytomny, by nawet nie poczuć jak czyjeś sprawne dłonie majstrowały przy rozporku, a potem zsuwających się spodni. Tak samo jak i unoszących się rąk i zdejmującej się koszulki. Delikatny powiew przyjemnie pachnącego oddechu, który oplótł moją twarz wraz z pocałunkami. Takie czułe, delikatnie jak aksamit. Nie miałem pojęcia jak nazwać to co się właśnie działo, jakby nagle miliony motylków przeleciało przez mój brzuch. 

Chciałem się oddać przyjemności lecz nie wiedziałem jak. Przecież.. Zacząłem wymachiwać rękoma we wszystkie strony świata, chcąc odciągnąć od siebie te myśli i to uczucie... tych warg. Cmoknąłem z przekąsem ustami, oczekując jakiegokolwiek ruchu ze strony tej osoby. Te usta, tak miękkie wargi wciąż dawały o sobie znać. Doprowadzając mnie tym kompletnie do szaleństwa. To wszystko było tak silne, że nie miałem nawet szans by się sprzeciwić. Przyjemność czucia ciężar czyjegoś ciała na swoim własnym, prawie nagim.. w taki sposób, że materiał bokserek stawał się ciaśniejszy z każdym ruchem. Udało i się chociaż przez ułamek sekundy ujrzeć loki.. 

Pocałunki stawały już na tyle zachłanne i pełne podniecenia, co namiętne. Ten chłopak sprawiał, że czułem się niezaspokojony. Bo to był chłopak, tak? Silne ręce oplecione wokół mojego ciała dawały mi tą pewność, a mój przyśpieszony oddech nadal nie ustępował. Tym razem poczułem język przejeżdżający po moich lekko spierzchniętych wargach i wsunął go pomiędzy nie. Nie mogłem nie oddać tak zacnego czynu, na co mój kolega cisnął się w bokserkach z bólem. Nieznajomy chyba sobie nie zdawał sprawy, jak bardzo cierpię? Pchnąłem biodrami w górę, mocniej napierając na jego erekcję, dając mu do zrozumienia, że mało brakuje a dojdę w taki sposób. A nie o to mu chodziło, prawda? Moje dłonie same zaczęły wędrować przez klatkę piersiową w dół, zatrzymując się nie kroku. 

Ciche szepty rozległy się po ciemnym pomieszczeniu. "Śpij dobrze, skarbie."

Nic więcej się nie stało. A może całkiem straciłem przytomność? 

...

Przesz szklaną szybę przedostały się jasne promienie słoneczne. Tak bardzo irytowały a chciałem przespać ten dzień i zapomnieć o poprzednim. Tylko co działo się wczorajszego dnia? Przetarłem zmęczoną twarz, próbując sobie przypomnieć jakąkolwiek wykonaną czynność, co przychodziło mi z wielkim trudem. Mruknąłem, podciągnąłem kołdrę pod sam nos,  kładąc poduszkę na głowie. Materiał pościeli pieściła moje ciało w tak dokładny sposób, że.. Zerknąłem pod pierzynę i ujrzałem niedużej wielkości przyjaciela na wolności. Wysunąłem głowę spod poduszki i rozejrzałem się dookoła. Spałem sam, samiutki. Nie wiem jak trafiłem do domu, nie wiem jak ciuchy znalazły się na ziemi. Nie wiem jakim cudem nic sobie nie zrobiłem przez swoje wrodzone kalectwo.. Wszystko było tak dziwne, ból głowy też nie był za przyjemny. 

"Dzień dobry, ogierze." Cichy szept.

Jeszcze raz gwałtownie wysunąłem głowę spod poduszki i dla pewności rozejrzałem się po całym pokoju. Naprawdę byłem sam. Może śnie? Jak się uszczypnę pewnie nie będzie boleć.. zrobiłem to i bolało. Pisnąłem niezadowolony ze swojego czynu.. Coś jest z pewnością nie tak. 

***